Marchalin Hellenica: Το πεύκο ως μελισσοκομικό φυτό
Αυτό που κολάει στα αυτοκίνητα όταν παρκάρουμε κάτω απο τα πεύκα της Αττικής, δεν ειναι ρετσίνι. Έχει να κάνει με το γεγονός, οτι το μεγαλύτερο μέρος της ετήσιας παραγωγής μελίου στη χώρα, είναι το πευκόμελο. Κάποια απο τα πεύκα «σταζουν» μελιτώματα. Είναι αυτά που έχουν πάνω τους τη «βαμβακάδα».
Πιάνοντας τα πράγματα απο την αρχή, πρεπει να σημειωθεί οτι η μέλισσα, χοντρά χοντρά, παράγει το μέλι ως εξής:
Bρίσκει κάτι πολύ γλυκό, το συλλέγει, το επεξεργάζεται με δικές της εκρίσεις – ένζυμα και το μετρέπει σε μέλι, μια τροφή που μπορεί να αποθηκέυει και να συντηρει, τόσο για να τρώει αργότερα, όσο και για να ταίζει τις νεαρώτερες μέλισσες.
Αυτές οι γλυκές τροφές που μπορεί να βρίσκει στη φύση σαν πρώτη ύλη, ειναι το νέκταρ των λουλουδιών. Απο αυτό παράγεται το λεγόμενο ανθόμελο, που μπορεί να ειναι και πιο εξειδικευμένο, δηλαδή κυρίως απο θυμάρι (θυμαρίσιο μέλι) απο ρείκι (ρεικόμελο) απο ακκακίες, πορτοκαλίες κλπ.
Υπάρχουν όμως και τα μέλια απο κωνοφόρα δέντρα, ελατίσιο, πευκόμελο κλπ. Αυτά δεν προκύπτουν από λουλούδια, αλλά από μικροοργανισμούς, έντομα που παρασιττουν στα δεντρά ρουφώντας τους χυμούς τους από τον κορμό και παράγοντας εκκρίσεις που ειναι εξαιρετικά γλυκές. Αυτές με τη σειρά τους τις συλλέγουν οι μέλισσες και φτιάχνουν μέλι.
Οι ποσότητες αυτές ειναι τεράστιες και πολύ πιο ευκολο να συλεχθουν. Το μέλι απο κωνοφόρα ειναι η μεγαλύτερη παραγωγή μελιου στην Ελλάδα. Υπολογίζετε, οτι το 60%. του συνόλου της παραγωγής, ειναι μέλι απο τα τα παράγωγα φλοιομυζητικών εντόμων…
Τα έντομα αυτα ποικίλουν. Το πιο διάσημο όμως ειναι η Marchalina hellenica
Αυτό το βρίσκουμε μονο στα πεύκα και μάλιστα μόνο Ελλάδα, Τουρκία και νομίζω Ισραήλ. Το πευκόμελο είναι δίκο μας προνόμιο ή καλύτερα μεσογειακό. Η Marchalina hellenica στη γλώσσα των μελισσοκόμων λέγεται εργάτης του πεύκου ή απλά εργάτης. Απομυζά χυμους απο το πέυκο και παράγει τα γλυκά μελιττώματα, που στάζουν και λερώνουν οτι βρίσκεται κατω απο το ο πληγωμένο δέντρο. Φτίαχνουν ένα είδος κουκουλιού τη βαβμακάδα η οποία δημιουργεί μια αντιαισθητική εικόνα στο πεύκο. Χωρίζει το κόσμο σε δυο στρατόπεδα. Στους μελισοκόμους που θεωρούν οτι υπάρχει κέρδος απο την ύπαρξη του εργάτη και φροντίζουν για την αναπαραγωγή του και στους πολίτες που θεωρούν οτι το έντομο σε κάποιο βάθος χρόνου καταστρέφει το δέντρο και ξεραίνει τη λιγοστη χλωρίδα της Αττικής.
Το 2000 το υπουργείο γεωργίας με συγγραφέα τον γεωπόνο Θανάση Μπικο κυκλοφόρισε μια εκδοση στην οποία περιγράφοταν τρόποι μετάδοσης – εμβολίασμου των πεύκων με το έντομο ώστε να γίνουν μελιττοφόρα. Απο την άλλη πολίτες επάναστάτησαν και διμαρτυρήθηκαν σε βαθμό που πρότειναν τo μποικοτάζ του πευκόμελου…
Το θέμα νομίζω δεν ειναι σίγουρα λυμένο, ουτε μέσα σε επιστημονικούς κύκλους. Αν δηλαδη περά απο το αισθητικό μέρος, ο εργάτης καταστρεφει το πευκο ή οχι. Η έλειψη επίσημης τοποθέτησης προκαλεί υστερικές λύσεις. Πχ ενω με νερό με πίεση την περίοδο αναπαραγωγής ο πληθυσμός μπορει να κρατηθει σε ελεγχόμενα επίπεδα, οι βλαχοδήμαρχοι καθε πληγήσας περιοχής καταλήγουν σε δηλητήρια και φάρμακα (ψεκασμούς) ή σε κοπή των κλαδίών που παρασιτόυνται απο εργάτες με αποτέλεσμα τον αμετάκλητο τραυματισμό των πεύκων.
Απο την άλλη μελισσοκόμοι με μηδενική γνώση των πιθανών επιπτώσεων καταφεύγουν στο «μπολιασμα » των πευκων κάθε τόσο με αποτέλεσμα πραγματικά, όλα σχεδον τα πευκα της πόλης να πάσχουν.
Στις φωτογραφίες που ακολουθούν φαίνεται η μαρχαλίνα, (ειναι το κίτρινο έντομο) η βαμβακάδα της αλλα και τα μελιτώματα. (οι κοκκινωπές σταγόνες) Καλό είναι να μην παρκαρουμε κάτω απο πεύκα με αυτη τη χιονισμένη εικόνα…
